Στο μάθημα του αρχιτεκτονικού σχεδίου έρχεται η στιγμή κατά την οποία ο σπουδαστής της αρχιτεκτονικής (και γενικά όλων των ειδικοτήτων που ασχολούνται με το γραμμικό σχέδιο) καλείται να αποφασίσει για τον αριθμό των σχεδίων που χρειάζεται να χρησιμοποιήσει στη σχεδιαστική παρουσίαση της ιδέας του και που είναι απαραίτητα για να την επεξηγήσει και να την δικαιολογήσει, απάντηση στο αρχιτεκτονικό θέμα ή πρόβλημα που του δόθηκε.
Ο αριθμός , το περιεχόμενο και ο χαρακτήρας των σχεδιαστικών μεθόδων και τεχνικών που θα επιλεγούν για να χρησιμοποιηθούν και να παρουσιαστούν στα αρχιτεκτονικά σχέδια, ως επίσης και η σύνθεση των σχεδίων αυτών σε μια ενιαία παρουσίαση, δεν εξαρτάται μόνο από τον όγκο της εργασίας, αλλά και από το επίπεδο των γνώσεων επί του θέματος, του κοινού, στο οποίο απευθύνεται η έκθεση της ιδέας αυτής, ως επίσης και από το στόχο και την πληρότητα των μηνυμάτων τα οποία θέλει να μεταδώσει ο δημιουργός. Όλες αυτές οι παράμετροι επηρεάζουν την σχεδιαστική έκθεση της δημιουργικής ιδέας και τη σύνθεση της.
Η αρχιτεκτονική δημιουργική ιδέα παρουσιάζεται σαν ένα σύνθετο μοντέλο, το οποίο αποτελείται από τις ιδιότητες του ίδιου του αρχιτεκτονικού αντικειμένου το οποίο παρουσιάζεται, τις οπτικές συνθήκες και μεθόδους με τις οποίες προβάλλεται και τις προσωπικές δημιουργικές ιδιαιτερότητες και ικανότητες του αρχιτέκτονα, οι οποίες αντικατροπτίζονται μέσα από την ιδέα του. Κατά συνέπεια λοιπόν, ο κάθε δημιουργός εκτός από την διαφορετική ιδέα που μπορεί να δώσει, μπορεί να την παρουσιάσει και με διαφορετικούς τρόπους.
…. δίνοντας το δικαίωμα σε οποιονδήποτε σπουδαστή, να διαμορφώσει κατά τη δική του προσωπική άποψη τη σύνθεση των στοιχείων τα οποία αποτελούν την σχεδιαστική παρουσίαση της ιδέας, δεν είναι ούτε σωστό ούτε λογικό…
Πρέπει λοιπόν, πρώτα να καθοριστούν εκείνα τα αναγκαία συστατικά στοιχεία τα οποία διαμορφώνουν τον απαραίτητο όγκο πληροφοριών για το αντικείμενο που πρόκειται να σχεδιαστεί, να διασαφηνιστούν οι απαραίτητες παράμετροι της σύστασης και του περιεχομένου της σχεδιαστικής έκθεσης, και μόνο μετά απ’ αυτή τη διαδικασία να χαραχτούν οι γραμμές οι οποίες θα εκδηλώνουν την προσωπικότητα και τη δημιουργική ετοιμότητα του σπουδαστή.
Οι δύο συνιστώσες οι οποίες διαμορφώνουν το περιεχόμενο της σχεδιαστικής παρουσίασης είναι:
Α. Τα λειτουργικά χαρακτηριστικά του αρχιτεκτονικού έργου, τα οποία παρουσιάζουν τις ιδιότητες και τις ιδιομορφίες της κατασκευής και τη δομή της.
Αυτά τα χαρακτηριστικά παρουσιάζονται στα σχέδια των όψεων, των κατόψεων, των τομών, των χωροταξικών και των σχημάτων οργάνωσης και λειτουργίας κατά την εκμετάλλευση του έργου. Από το μέγεθος και το βαθμό δυσκολίας του αρχιτεκτονικού αντικειμένου εξαρτάται και αριθμός των σχεδίων που θα παρουσιαστούν, οι διαστάσεις των σχεδίων, ως επίσης και η κλίμακα σχεδίασης.
Β. Τα αισθητικά χαρακτηριστικά της αρχιτεκτονικής ιδέας, τα οποία συμπεριλαμβάνουν έννοιες όπως ομορφιά, φόρμα, κομψότητα ή ογκώδη δυναμικότητα, τεκτονική δομή, στυλ κτλ.
Αυτά τα χαρακτηριστικά παρουσιάζονται μέσα από τους δημιουργικούς τρόπους μοντελοποίησης των στοιχείων της κατασκευής οι οποίοι και χαρακτηρίζουν το κάθε αρχιτεκτονικό έργο, την ιδιαιτερότητα δηλαδή της αρχιτεκτονικής του σύνθεσης.
Έτσι λοιπόν, η σχεδιαστική έκθεση της ιδέας πρέπει να συμπεριλαμβάνει και σχέδια αξονομετρικής ή προοπτικής προβολής του έργου, σχέδια που να παρουσιάζουν την πλαστικότητα και τη διακόσμηση των εσωτερικών χώρων, σχέδια λεπτομερειών που να δείχνουν την καλλιτεχνική επεξεργασία και διαμόρφωση όψεων, εξωτερικών χώρων και διάφορων οικοδομικών κατασκευών.
Οι μέθοδοι σχεδίασης και τεχνικών γραφιστικής που θα χρησιμοποιηθούν πρέπει με πληρότητα να παρουσιάζουν τη δημιουργική ιδέα, να μεταδίδουν με σαφήνεια στο θεατή όλες της πληροφορίες για τις λειτουργικές και αισθητικές ιδιαιτερότητες του έργου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου